سلام. علیرضا نیك‌نژاد هنگامی كه سایت «عكاسی» را راه انداخت، لطف كرد و پیشنهاد داد كه من هم وبلاگ داشته باشم. اما ترسیدم! و گفتم نه. علت ترسم گرفتاری‌های زیاد بود [و هست] و نداشتن وقت كافی برای به روز كردن مطالب. هر چند كه وبلاگ مثل یادداشت‌های شخصی است اما به هر حال بیننده و خواننده دارد. وقتی وبلاگ به روز نشود انگار با كسی قرار بگذاری و سر قرار نیایی یا دیر بیایی. بی‌توجهی به وعده، بی‌احترامی به دیگران است، هر چند وعده مشخصی نگذاشته باشی.
این بار به امر مجدد علیرضا نیك‌نژاد گردن نهادم. سپاسگزارم از لطفش. امیدوارم در به روز كردن وبلاگ در نمانم. جای ترمز و كلاچ و دنده را خوب نمی‌دانم. تازه تصدیقم! مرا چه به تكنولوژی‌های نوین!امیدوارم به قول اصحاب وبلاگ «دل نوشته‌های» من «دل‌آزار» از كار در نیاید. به هر حال اگر چنین شد به سراغم نیایید تا تنبیه شوم و بفهمم دنیا دست كیست!